HET LEVEN IS KINDERSPEL

Francis Alÿs – ‘The Nature of the Game’ –

Weinig stemt een mens zo vrolijk als spelende kinderen. Vandaar dat het Belgische paviljoen tijdens de Biënnale van Venetië 2022 vol liep van blije bezoekers, als een vloed van lachende gezichten. Francis Alÿs (in 1959 in Antwerpen geboren als Francis De Smedt, hij woont en werkt al een geheugen lang in Mexico-Stad) toonde er spelende kinderen van overal op de wereld, al sinds 1999 legt hij hun spel vast op film, zijn serie ‘Children’s Games’ telt intussen zo’n veertig video’s.

Een aantal daarvan presenteert hij nu in Wiels.

Met de meeste was het voor mij een aangenaam weerzien en een vorm van ‘Venetië revisited’.

Het Congolese jongetje dat in kanariegeel voetbalshirt en vuurrrode short in een vrachtwagenband van een mijnterril afrolt; de slakkenkoers in het Pajottenland waarin de regen net na de finish de verf van de slakkenhuisjes spoelt; het in roze geklede Afghaanse kereltje in de weer met zijn vlieger (de vliegeraar): die films verwierven  intussen een iconische allure en een centrale plaats in het oeuvre van de kunstenaar.

Maar Wiels is meer dan een Venetië Bis, Alÿs heeft aan de tentoonstelling in Brussel enkele nieuwe films toegevoegd en die bijten wel. Het meisje met mondmasker dat tijdens de pandemie door de hectiek van het Hongkongse straatleven huppelt en hinkelt, getuigt van een pakkend poëtische onschuld. De twee Oekraïense video’s veroorzaken kippenvel. Oekraïense knapen spelen soldaatje, met hun houten geweren doen ze aan een ingebeelde controlepost auto’s stoppen en ze checken de papieren en de koffer, de volwassenen betuurders spelen het spel geamuseerd mee. In een ander spel bootsen kinderen de sirenes van het luchtalarm na, waarna ze naar een ingebeelde schuilkelder vluchten. Het is een wereldwijde wet: kinderen spelen de werkelijkheid na.

Als een soort van pauze in het kinderspel zijn ook Alÿs’ typische schilderijtjes op klein formaat  van de partij. Hij maakte ze tijdens zijn vele reizen, ze vatten momentopnamen van het dagelijkse in een verstilde melacholie.

Bevreemden doet op het einde van de expo de film ‘The Silence of Ani’ uit 2015, waarin kinderen met lokfluitjes vogelgezang imiteren en verstoppertje spelen in een verlaten Armeense stad in Turkije. De opname eindigt in een tekenfilm, waardoor het is alsof je naar een illusie hebt gekeken.

We bezochten de tentoonstelling met 40 zontians van D 27 area 06.

De Friendship Art and Taste was een groot succes!

Na een mooie natuurlijke wandeling in de omgeving van het Wiels bij zonnig weer kregen wij de perfecte introductie op de beklijvende tentoonstelling.

Hierna genoten we van een lekkere lunch en bij een goed glas wijn zagen we allen dat het zo goed en aangenaam was in de zonovergoten brouwers- zaal van het Kunstencentrum Wiels- UNITED IN SISTERHOOD!

Regine: nawoord van de kunstenaar:

“Terwijl volwassenen spraak gebruiken om ervaringen te verwerken – terwijl volwassenen spreken -, spelen kinderen om de realiteit die ze tegenkomen te assimileren. Hun spelletjes imiteren, bespotten of tarten de regels van de volwassen maatschappij die hen omringt. Spelen kan hen ook helpen omgaan met traumatische ervaringen zoals oorlogservaringen door een simulacrum van het echte te creëren en de dramatische omstandigheden om hen heen om te zetten in een meer fictieve, ludieke wereld. Maar het magische aan een kinderspel is dat het geen geheimen heeft, “het is alles wat er is”. Wij als volwassenen zouden trouw moeten blijven aan het kind dat we ooit waren; onthoud en vertrouw dat moment, het meest kostbare van ons bestaan.”